ΠΑΙΖΟΥΜΕ;
"Παρόλη τη φαινομενική εξέλιξη των κοινωνιών, τα έμφυλα στερεότυπα σε ολόκληρο τον πλανήτη καλά κρατούν. Παιχνίδια για κορίτσια, παιχνίδια για αγόρια, χρώματα, αθλήματα, βιβλία, συμπεριφορές, γούστα, στάσεις, τάσεις για όλα μπαίνουμε στην παγίδα του διαχωρισμού του φύλου. Εμείς οι μεγάλοι δηλαδή, γιατί τα παιδιά δεν ξεχωρίζουν τίποτα από τα παραπάνω. Τα παιδιά το μόνο που θέλουν είναι η θετική αλληλεπίδραση και το παιχνίδι."
Η συγγραφέας του βιβλίου "Ζάχρα και Νικόλας" Σοφία Πανίδου επανέρχεται με μια ιστορία που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα και φιλοδοξεί να καταδείξει και στη συνέχεια να καταργήσει τους κοινωνικούς διαχωρισμους ανάμεσα στα δύο φύλα αποδεικνύοντας με πολύ έξυπνο τρόπο ότι αυτές στην περίπτωση των παιδιών αυτοαναιρούνται. "Παίζουμε;"Στην ιστορία του βιβλίου μια παρέα παιδιών υποδέχεται ένα νέο μέλος, τον εξωγήινο Πυξ. Δεν ξέρουμε αν είναι αγόρι ή κορίτσι γιατί ο Πυξ το μόνο που επαναλαμβανει συνεχώς είναι ότι θέλει να παίξει με τα παιδιά. Η παρέα τον προσκαλεί, αν είναι αγόρι να παίξει αγορίστικα παιχνίδια κι αν είναι κορίτσι, κοριτσίστικα. Παρ' όλες όμως τις προφορικές δηλώσεις τους, τα παιδιά φαίνεται πως παίζουν μαζί και με όλα. Τα κορίτσια παίζουν μάχες και μπάλα, τα αγόρια οικογένεια και κουκλάκια. Ο Πυξ λοιπόν μπορεί να κάνει τα πάντα, και φυσικά το καλύτερο όλων:το κρυφτό!
Πόσο έξυπνο το εύρημα της συγγραφέως να βάλει έναν εξωγήινο με την αθώα άγνοια του να καταργεί τους στερεοτυπικούς διαχωρισμούς ανάμεσα στα δύο φύλα. Η συνεργασία της με την εικονογράφο είναι επίσης άψογη, καθώς οι εικόνες είναι ζωτικό μέρος του κειμένου και δίχως αυτές δε βγάζει νόημα η ιστορία. Όσο τα παιδιά επιμένουν να δηλώνουν τις διαφορές τους, τόσο η εικόνα δείχνει το αντίθετο, κι έτσι ένα ένα τα κάστρα των τυπικών παλιομοδίτικων διαφοροποιήσεων πέφτουν.
Μου αρέσει το γενικότερο πνεύμα του βιβλίου που είναι τρυφερό, συμφιλιωτικό και που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι είναι όλοι ελεύθεροι να επιλέξουν αβίαστα ότι τους κάνει χαρούμενους κι ευτυχισμένους χωρίς τις κοινωνικές παγίδες των οποιονδήποτε διακρίσεων.
Είναι ένα βιβλίο που ξεχωρίζει μέσα από τη φιλοσοφία της ισότητας που το διέπει, υπενθυμίζοντάς μας όμορφα και απλά την αξία της χαράς που το κάθε παιδί έχει ανάγκη να πάρει από το ελεύθερο παιχνίδι, χωρίς περιορισμούς και ανούσιες καθοδηγήσεις.
Σε μια πιο προσωπική εξομολόγηση πρέπει να πω ότι πολλές φορές στεναχωριέμαι να βλέπω μια επιμονή σε εμφυλα στερεότυπα κυρίως από τους ίδιους τους γονείς. Όλα τα κοριτσίστικα πρέπει να είναι ροζ και στον αντίποδα τα αγορίστικα δεν πρέπει ποτε να είναι ροζ. Μια μαμά που ανησυχεί που το κοριτσάκι της δεν θέλει να αγοράσει κουκλίτσα αλλά σπαθί και ένας μπαμπάς που εξανίσταται όταν βλέπει το γιο του να παίζει με κουζινικά και με σκούπες ή σφουγγαρίστρες..Κι όμως είναι καθαρά ένα ζήτημα δημοκρατίας το να καταφέρει να ξεφύγει κανείς από τα στερεότυπα αν οραματίζεται μια κοινωνία ισότητας των φύλων και ίσης μεταχείρησης γενικότερα για όλους τους ανθρώπους. Όλοι όσοι μεγαλώνουμε, φροντίζουμε ή δουλεύουμε με παιδιά ας μην ξεχνάμε ότι η ενσυναίσθηση, η ηθική της ισότητας και ο αλληλοσεβασμός είναι ζητήματα που μαθαίνονται στα παιδιά από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, από τη στιγμή που αντιλαμβάνονται την αυτονομία της ύπαρξή τους. Επομένως το να αναζητούμε αναγνώσματα που να προάγουν θετικά κοινωνικά μηνύματα είναι όχι μόνο θεμιτό αλλά κατά τη γνώμη μου απαραίτητο.
Ακολουθήστε μας στο Instagram
στη σελίδα μας @biblia_gia_ta_paidiaκαι δείτε σελίδες μέσα από το βιβλίο καθώς και
σχόλια αναγνωστών και φίλων της σελίδας!
Διεύθυνση συνδέσμου:
Παιδί 3+
Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Συγγραφέας Πανίδου Σοφία
Εικονογράφος Ντανιέλα Σταματιάδη
Α' Έκδοση
Σελίδες
ISBN
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου