ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΙΣ ΣΤΕΓΕΣ
Ζωές επί ξυρού ακμής.
Η αγωνία της επιβίωσης, ο φόβος, οι συγκρούσεις, , η αστική ζούγκλα και τα επικίνδυνα θηρία της.
Η ελπίδα, η αλληλεγγύη, η φιλία, το θάρρος, η δοτικότητα, η αγάπη.
Σαν το χιόνι που πέφτει αυτές τις μέρες, έτσι και η αφήγηση της Κάθριν Ράντελ, άλλοτε μας χαϊδεύει απαλά στο μάγουλο σαν νιφάδα κι άλλοτε μας κόβει γλυκά σαν παγωμένο γυαλί. Η ιστορία της κινείται σε τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στα τρομερά δίπολα της ζωής και μας παρασύρει σ΄ένα ταξίδι με κομμένη την ανάσα και με την πλάτη κολλημένη στο κάθισμα σε όλοκληρη τη διαδρομή..
Συντάκτης: Ειρήνη Κούτμου
 |
| Τα παιδιά στις στέγες - Εκδόσεις Πατάκη |
Όταν οι δύο τους θα κινδυνέψουν να χωρίστουν θα αποφασίζουν να το σκάσουν και να αναζητήσουν τη μητέρα της Σόφι με μόνο στοιχείο την παλιά θήκη του τσέλου.
Το "κυνήγι μητέρας" τους οδηγεί στο Παρίσι, όπου η Σόφι θα γνωρίσει έναν καινούργιο άγριο κόσμο μαζί με τα παιδιά που ζουν στις στέγες..."
Το βιβλίο για το οποίο θα σας μιλήσω σήμερα με έχει συγκλονίσει. Πρόκειται μια μια πολυεπίπεδη αφήγηση που κόβει και ράβει με χειρουργική ακρίβεια τις περιγραφές του και δεν αναλώνεται σε φλυαρίες. Η γραφή της πολυβραβευμένης συγγραφέως του βιβλίου Κάθριν Ράντελ ξεφεύγει κατά πολύ από οτιδήποτε έχουμε συνηθίσει στα παιδικά αναγνώσματα. Η Ράντελ τολμά να δημιουργήσει χαρακτήρες αντισυμβατικούς που βασανίζονται από τη ζωή μα ταυτόχρονα γεύονται τις απλές χαρές της με ένα τρόπο που σε εμένα προσωπικά μόνο την πέννα του μέγα Ντίκενς θύμισε.
Η ιστορία της Σόφι, του κοριτσιού με τα μαλλιά στο χρώμα του κεραυνού, τοποθετείται στην Αγγλία και στη Γαλλία των τελών του 19ου αιώνα- αρχών του 20ου. Με τη απόφασή της αυτή η συγγραφέας τονίζει τη συντηρητική και αποστασιοποιημένη στάση των κοινωνικών υπηρεσιών τόσο από τους πολίτες όσο και από τις αληθινές αξίες της ανθρωπότητας, με τρόπο που η κρατική μηχανή φαίνεται σαν ένας ψυχρός γίγαντας που λιώνει κάτω από τη μπότα του ζωές, χαρές και ελπίδες όποτε το θελήσει. Παρόλο που αντιλαμβανόμαστε ότι η νοοτροπία αυτή ανήκει σε άλλες εποχές, γευόμαστε την πίκρη επίγευση που αφήνει και στο σήμερα, σε κοινωνικές ομάδες που δεν έχουν τον τρόπο και τα μέσα να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή.
Στο πρώτο μέρος του βιβλίου γνωρίζουμε την πρωταγωνίστρια και τον υπέροχο κηδεμόνα της που την αφήνει να φοράει παντελόνια, της διαβάζει Σαίξπηρ για πρωινό, την πηγαίνει στην όπερα στα γενέθλιά της και της αγοράζει ένα τσέλο για να μάθει να παίζει όπως υποθέτουν ότι έπαιζε και η μητέρα της. Το ανθρωποφάγο κράτος ξεκοκκαλίζει την αγάπη του θετού πατέρα για το κοριτσάκι, σταυρώνει τη φιλελεύθερη διαπαιδαγώγηση που του προσφέρει και ποδοπατά την κουλτούρα που ο συμπαθητικός λόγιος έχει εμφυσήσει στο παιδί, οδηγώντας τους δύο τους εν τέλει σε μια απελπισμένη και άτακτη φυγή.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου η αντισυμβατική, έξυπνη και ανήσυχη Σόφι ερευνώντας για τη μητέρα της, γνωρίζει τα παιδιά που ζουν στις στέγες του Παρισιού και μαζί τους τηn αναζητά κοιτώντας την πόλη από ψηλά και ψάχνοντας νότες από ρέκβιεμ σε διπλό τόνο ανάμεσα στις ριπές του νυχτερινού αέρα.
Σκληρό, αντισυμβατικό, βαθιά ανθρώπινο το βιβλίο αυτό μας ξυπνάει - ορισμένες φορές βάναυσα- από τη βολεμένη και αποστασιοποιημένη ζωή μας και μας θυμίζει πως ζει ένας Ντέιβιντ Κοπερφιλντ ή μια Φαντίνα, που κινείται στα όρια της στοιχειώδους της επιβίωσης έχοντας απογοητευτεί από νεαρή ηλικία από την κοινωνία.
Δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ απόλυτα με την ηλικία που προτείνει ο εκδοτικός για το βιβλίο στα 9+ εκτός ίσως κι αν επιλέξετε μια κοινή ανάγνωση με το παιδί για τις 280 σελίδες του, ή αν το παιδί είναι ένας αρκετά έμπειρος αναγνώστης.
Αυτό που θα πω με ασφάλεια είναι ότι είναι ένα μοναδικό βιβλίο οπωσδήποτε όχι μόνο για εφήβους μα και για μεγάλους όλων των ηλικιών.
Είναι μια λογοτεχνική πρόταση που σε συνταράζει, σε κάνει να γίνεσαι ανήσυχος, νευρικός, ανικανοποίητος μα και γεμάτος. Γεμάτος με αυτές τις άγνωστες εμπειρίες που σε συνταράζουν και σε κάνουν να γίνεσαι λίγο διαφορετικός απ' οτι ήσουν πριν.
Αν αυτό δεν είναι το κέρδος από τη λογοτεχνία τότε ποιό είναι;
Στο πρώτο μέρος του βιβλίου γνωρίζουμε την πρωταγωνίστρια και τον υπέροχο κηδεμόνα της που την αφήνει να φοράει παντελόνια, της διαβάζει Σαίξπηρ για πρωινό, την πηγαίνει στην όπερα στα γενέθλιά της και της αγοράζει ένα τσέλο για να μάθει να παίζει όπως υποθέτουν ότι έπαιζε και η μητέρα της. Το ανθρωποφάγο κράτος ξεκοκκαλίζει την αγάπη του θετού πατέρα για το κοριτσάκι, σταυρώνει τη φιλελεύθερη διαπαιδαγώγηση που του προσφέρει και ποδοπατά την κουλτούρα που ο συμπαθητικός λόγιος έχει εμφυσήσει στο παιδί, οδηγώντας τους δύο τους εν τέλει σε μια απελπισμένη και άτακτη φυγή.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου η αντισυμβατική, έξυπνη και ανήσυχη Σόφι ερευνώντας για τη μητέρα της, γνωρίζει τα παιδιά που ζουν στις στέγες του Παρισιού και μαζί τους τηn αναζητά κοιτώντας την πόλη από ψηλά και ψάχνοντας νότες από ρέκβιεμ σε διπλό τόνο ανάμεσα στις ριπές του νυχτερινού αέρα.
Ο δρόμος ελοχεύει κινδύνους για τους νεαρούς άστεγους της πόλης, με τον μεγαλύτερο από αυτούς την επιστροφή τους στο άθλιο ορφανοτροφείο. Έτσι τα παιδιά αυτά αποφασίζουν να ζήσουν στις στέγες, στις ταράτσες δημόσιων κτηρίων, σταθμών τρένων και εκκλησιών, ακόμα και στα δέντρα. Σ΄αυτή την αστική ζούγκλα ωστόσο, που η αγριότητά της είναι άνευ προηγουμένου και τα παιδιά πολλές φορές αναγκάζονται να γίνουν κι αυτά θηρία για να επιβιώσουν η φιλία και η αλληλεγγύη βρίσκουν χώρο να γεννηθούν, να μεγαλώσουν και να θεριέψουν , ξυπνώντας μέσα τους τη ληθαργική ανάμνηση της ανθρώπινης καταγωγής τους.
Σκληρό, αντισυμβατικό, βαθιά ανθρώπινο το βιβλίο αυτό μας ξυπνάει - ορισμένες φορές βάναυσα- από τη βολεμένη και αποστασιοποιημένη ζωή μας και μας θυμίζει πως ζει ένας Ντέιβιντ Κοπερφιλντ ή μια Φαντίνα, που κινείται στα όρια της στοιχειώδους της επιβίωσης έχοντας απογοητευτεί από νεαρή ηλικία από την κοινωνία.
Για τα παιδιά στις στέγες η πόλη είναι μια ζούγκλα, όπου αν μείνεις ψηλά είσαι ασφαλείς από τα θηρία. Χωρίς καμία προστασία, δεν ξέρουν αν θα ζουν την επόμενη μέρα έχοντας επιβιώσει από την πείνα, τα στοιχεία του καιρού, την εγκληματικότητα. Σ'αυτό το αδησώπητο και αδιανόητο αστικό περιβάλλον η Κ.Ράντελ μας πετάει από την τρυφερότητα στη βία, από την αγωνία στην ασφάλεια από τον ώμο ρεαλισμό στην ονειροπόληση σε μια τρομερή περιδίνηση που αλλοτε κάνει το στομάχι μας να σφίγγεται κι άλλοτε προκαλεί τα συναισθήματα μας μαζί με τον ηρώων να αφεθούν σε μια αγνή ονειροπόληση.
Δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ απόλυτα με την ηλικία που προτείνει ο εκδοτικός για το βιβλίο στα 9+ εκτός ίσως κι αν επιλέξετε μια κοινή ανάγνωση με το παιδί για τις 280 σελίδες του, ή αν το παιδί είναι ένας αρκετά έμπειρος αναγνώστης.
Αυτό που θα πω με ασφάλεια είναι ότι είναι ένα μοναδικό βιβλίο οπωσδήποτε όχι μόνο για εφήβους μα και για μεγάλους όλων των ηλικιών.
Είναι μια λογοτεχνική πρόταση που σε συνταράζει, σε κάνει να γίνεσαι ανήσυχος, νευρικός, ανικανοποίητος μα και γεμάτος. Γεμάτος με αυτές τις άγνωστες εμπειρίες που σε συνταράζουν και σε κάνουν να γίνεσαι λίγο διαφορετικός απ' οτι ήσουν πριν.
Αν αυτό δεν είναι το κέρδος από τη λογοτεχνία τότε ποιό είναι;
Μπορείτε να μας ακολουθήσετε στο Instagram στη σελίδα @biblia_gia_ta_paidia και να δείτε σελίδες από το εσωτερικό του βιβλίου και σχόλια αναγνωστών και φίλων του βιβλίου!Διεύθυνση συνδέσμου:
Πληροφορίες για το βιβλίο
- Τίτλος: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΙΣ ΣΤΕΓΕΣ (Rooftoppers)
- Ηλικίες από 9 ετών (σύμφωνα με τον εκδοτικό οίκο), κατά τη γνώμη μου από 12 ετών
- Εκδόσεις: Πατάκης - Συλλογή "Περιστέρια"
- Συγγραφέας: Κάθριν Ράντελ
- Μετάφραση:Αργυρώ Πιπίνη
- Σελίδες: 284
- Α' Έκδοση στα ελληνικά: 2020
- ISBN:9789601687308
Βρίσκετε το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία και στην ιστοσελίδα του εκδοτικού οίκου Πατάκης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου