Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ Η ΑΛΕΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΟΚΚΙΝΗ

Ένα σύγχρονο μαγικό παραμύθι για τη αξία της αυτοπεποίθησης και του θάρρους, για τα όρια που πρέπει να βάζουμε σε όσους μας υποτιμούν και μας πληγώνουν.

Η μέρα που η αλεπού έγινε κόκκινη - εκδόσεις Πατάκη

Επιλογή βιβλίου/φωτογραφίες/ σύνταξη κειμένου: Ειρήνη Κούτμου

《Όταν γελάσει μαζί σου η Αγέλαστη Μοίρα, οι τρεις Μοίρες - η ίδια η ζωή- σε ξαναμοιραίνουν. Παίρνεις θέση κι όλα μπαίνουν στη θέση τους. Εσύ προχωράς και μεγαλώνεις, ενώ όσοι σε πληγώνουν μένουν πίσω μικροί.》

Λίγα λόγια για τη υπόθεση

📚Οι μικρές αλεπούδες κάποτε ήταν γκρίζες και μύριζαν άσχημα. Μια αλεπουδίτσα τριγυρίζοντας στο δάσος συναντάει άλλα ζώα που την κοροϊδεύουν και την κακομεταχειρίζονται. Βρωμοκοπάς, φαίνεσαι γελοία, τη χλευάζουν οι ασβοί. Είσαι άσχημη, της λένε τα γουρούνια και γελούν χαιρέκακα μαζί της πριν την κλωτσήσουν μακριά.

Η μικρή αλεπουδίτσα θλιμμένη και μελαγχολική συναντά τις νεράιδες, τις Μοίρες του δάσους. Αυτές τις δίνουν ευχές: να έχει θάρρος και να μην αφήσει κανέναν πια να την κοροϊδέψει, να γίνει χρωματιστή και εντυπωσιακή η γούνα της και να εχει εξυπνάδα ώστε να μην την ξεγελάσει ποτέ ξανά κανείς. Όσο για όσους της είχαν φερθεί υποτιμητικά και βίαια; κάποια τιμωρία επιφυλάσσουν και γι' αυτούς οι Μοίρες... 📚

    Το νέο παραμύθι της Λίλης Λαμπρέλλη "Η μέρα που η αλεπού έγινε κόκκινη" μιλάει στα παιδιά για το θάρρος που αποκτά κανείς μεγαλώνοντας, για την προσωπική υπέρβαση που πρέπει να κάνει κανέις ακόμα κι όταν είναι μικρός αν αναγκαστεί να έρθει σε αντιμέτωπος με το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας στην οποία ζει. 

Η ιστορία της μικρής αλεπους επεκτείνεται με φυσικότητα στο σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμόυ με τις συμπεριφορές που ασκούν σωματική και ψυχολογική βία σε μικρά ή και μεγαλύτερα παιδιά και την ανάγκη εκείνα να τα διαχειριστούν ώστε να προστατέψουν τον εαυτό τους. Η αλεπουδίτσα ξεκινάει να περιπλανιέται στο δάσος -όπως βαδίζει κανείς στη ζωή- αθώα και απονήρευτη. Στο δρόμο της συναντά άλλα ζώα που την πληγώνουν, την υποτιμούν, την προσβάλλουν κι εκείνη αρχικά υφίσταται την κοροϊδιά και την κακοποίηση. Οι εμπειρίες αυτές μπορεί να είναι κακές είναι όμως ρεαλιστικές, γιατί δυστυχώς ο κόσμος που μας περιβάλλει -και το σχολικό περιβάλλον- δεν είναι αγγελικά πλασμένος. 

Οι Μοίρες που ξαναμοιραίνουν εκφράζουν την εσωτερική μεταμόρφωση της αλεπούς, το βήμα που κάνει προς τη ωριμότητα και την απόφασή της να αντιμετωπίσει όσους τη πλήγωσαν τοποθετώντας τους στο περιθώριο.  

  

Με πανέξυπνο τρόπο παρουσιάζεται στο βιβλίο η αλληγορική σημασία των χρωμάτων σε σχέση με τα όρια που βάζουμε στη συμπεριφορά των άλλων.

Αρχικά η αλεπού είναι γκρίζα και επιτρέπει στους άλλους να την κοροϊδεύουν, να την προσβάλλουν ακόμα και να την σπρώχνουν και να την κλωτσούν χωρίς να αντιδρά.

Το κόκκινο χρώμα που της χαρίζουν οι Μοίρες φαίνεται να λειτουργεί συμβολικά στη συνέχεια για την οριοθέτηση στις συμπεριφορές που ανέχεται από τους άλλους.

Το μήνυμα της διαχείρισης των εκφοβιστικών συμπεριφορών γίνεται έτσι κατανοητό ακόμα και από τα πολύ μικρά παιδιά. Χρειάζεται αποφασιστικότητα και θάρρος για να βάλουν όρια στους άλλους και να μην επιτρέπουν σε κανέναν να τα κακοποιεί λεκτικά ή σωματικά. Με αυξημένη αυτοπεποίθηση μπορεί κανείς να νιώσει όμορφα με τον εαυτό του, να νιώσει δυνατός ώστε, όπως λέει και ο λαός, να μπει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του!

Μερικές σκέψεις γύρω από την έμπνευσή της για το βιβλίο έχει μοιραστεί η συγγραφέας στα μέσα δικτύωσης, σε συζητήσεις/σχολιασμούς σχετικά με αυτό. 

Είναι ένα παραμύθι μεγαλώματος, μας λέει η Λίλη Λαμπρέλλη. Στα λαϊκά παραμύθια ενηλικίωσης (μαγικά παραμύθια) που αποτέλεσαν την έμπνευσή της, ο ήρωας ή η ηρωίδα περνά συχνά από σκληρές δοκιμασίες. Μας εξηγεί πως, όπως και στα μαγικά παραμύθια, έτσι και εδώ η ενηλικίωση -ή τουλάχιστον το πρώτο βήμα για την ενηλικίωση-, δεν έρχεται "δωρεάν" μαζεύοντας λουλουδάκια και θαυμάζοντας πεταλούδες αλλά όταν έχει κανείς τη δύναμη να αναμετρηθεί με το λύκο, με το δράκο ή όπως στο εδώ με τους ασβούς και τα γουρούνια. Μπορεί να το βάλει κανείς στα πόδια ταπεινωμένος μια και δύο φορές μα την τρίτη θα ορθώσει ανάστημα και θα χαμηλώσουν τα μάτια αυτοί.

Πρέπει να πως λάτρεψα την εικονογράφηση της Κέλλυ Ματαθία- Κόβο στο βιβλίο. Περισσότερο χάρηκα την τελευταία εικόνα που όλα τα ζώα (αλλά και η συγγραφέας!) βρίσκονται στο σχολείο, στα θρανία. Η αλεπού κατακόκκινη, είναι έξυπνη, συγκεντρωμένη στο μάθημα, συμμετέχει και προχωράει μπροστά. Οι άλλοι κάνουν ότι μπορούν και ότι τους υποδεικνύει η προσωπικότητα και το μυαλό τους.

Διαβάστε το και συζητήστε με τα παιδιά για το σεβασμό, το θάρρος, τα όρια, την αυτοπεποίθηση! 

 

Στη σελίδα μου @biblia_gia_ta_paidia στο Instagram μπορείτε να δείτε σελίδες από το εσωτερικό του βιβλίου και σχόλια αναγνωστών και φίλων!

Πληροφορίες για το βιβλίο

Ηλικία 3+| Συγγραφέας Λίλη Λαμπρέλλη | Εικόνες Κέλλυ Ματαθία- Κόβο| Εκδόσεις Πατάκη